اشعار

نه تنها دوست، دشمن فکر حفظ احترامش بود            کسی که آیۀ تطهیر بخشی از مقامش بود

تمام سهمش از این خاک شد یک‌گوشه از زندان            همان مردی که هرگوشه از این عالم به نامش بود

کمال سود را حتی برای دشمن خود داشت            که زندان‌بان او یک‌عمر دربند مرامش بود

اگرچه قدر او را مـردم دنـیا ندانـسـتـند            ولی در عرش تسبیح ملائک ذکر نامش بود

تمام روزها را روزه و شب‌ها عبادت داشت            اگرچه غصه قوت غالب هر صبح‌وشامش بود

چرا باید إبا می‌کرد از عـمّـال عـباسی؟            کسی که جمع حیوانات وحشی نیز رامش بود

دلش می‌خواست تا روز ابد می‌ماند با آن‌ها            که دنیا بیشتر در نزد محرومان به‌کامش بود

به شوق دیدن او سوخته جان‌ودل کعـبه            که تا روز ابد مشـتاق دیدار امامش بود

حسن فرقی ندارد مجتبی یا عسکری باشد            که تنها ماندن و بی‌یاوری ارث مدامش بود

عطش بالا گرفت و زهر آخر کار خود را کرد            دم آخر به یاد داغ جـدّ تـشنه‌کـامش بود

به زهر کینه، اما با امید از دار دنیا رفت            چرا که آن امام منتـقـم قـائم‌ مـقامش بود

دل می‌دهـد حواله مرا سوی عسکری            می‌خوانَـدَم به سایۀ گـیـسوی عسکری

می‌خواهد او وضو بنمایم به آب چـشم            صورت نهم به خاک سر کوی عسکری

محـراب ابـرویش بـشود سجـده‌گاه من            حـتی مـسـیر بوسۀ بر روی عسکری

می‌خوانَدَم به دشت که تا نوحه‌گر شوم            بـا دیـده‌هـای جـاری آهـوی عـسکری

او خـواند و من قـدم به قـدم آمدم جلـو            گشتم اسیر در سر یک موی عسکری

دیدم فـرشته در حـرمـش گریه می‌کند            شوری دگر به پا شده در کوی عسکری

از چشم عرش چشمۀ باران رسد به خاک            خورشید هم نشسته به سوسوی عسکری

حـتی ربـیـع آمـده و نـوحـه‌خـوان شده            دارد دلی به سـیـنه ثـنـاگوی عسکری

زهـر آمده تـوان حسن را گرفته است            دیگر توان نمـانده به زانوی عسکری

بر قائمش عجیب شده سخت و جانگداز            ثـانـیـه‌های فـصل تـکـاپـوی عـسکری

قرآن به سر گرفته سحر فجر ناطقـش            آرام؛ دل سـپرده به یاهـوی عـسکری

پـرده کـنـار رفــتــه و مــاه تــمــام او            بوسـه زنـد مدام به بـازوی عـسـکری

با این همه رسیده که سامان دهد به باغ            دارد مـسـیـر آمـدنش بـوی عـسـکری

حجت تمام، نور علی النور جلوه کرد            دارد بـه دسـت آیـنـۀ روی عـسـکـری

از جهان، خورشید عالمتاب رفت            رفت و عـالم در دلِ گرداب رفت

گـریـه کـن! که از رکـاب سـامـرا            آن یـگــانـه گـوهـرِ نـایــاب رفـت

دست‌هایش سرد شد از زورِ زهر            سوخت در تب! غرقِ آهی ناب رفت

از نـفـس افـتاد و رنگـش زرد شد            حالِ خوش از پیکرِ سرداب رفت

پلک‌های خـیس را بر هم گـذاشت            تا ابد از چـشم عـالم؛ خواب رفت

تشنه بود و تـشنه بود و تـشنه بود            مثـل جـدّش با دلـی بـی‌تـاب رفت

مـهــدی آمـد در کـنـارِ پـیــکـرش            مـاه آمـد! حـضرتِ مـهـتاب رفت

تا که قـامـت بـست فـوراً بر نماز            آبــروی جــعــفـــر کــذّاب رفـت!

من که خونین جگر از زهر جفایم پسرم            لالـه‌ام؛ لالـه و در شـعـله رهـایم پسرم

نفسم سوخته از هُرم عطش مثل حسین            آه کاین شهـر شده کـرب و بلایم پسرم

می‌چکـد شیون و آه از دو لب گـلگونم            بر تو آیا رسد از حـجـره صدایم پسرم

ارتـعـاشـی که پـدیـد آمـده در دسـتـانـم            می‌دهـد آگـهی از رنـج و بـلایم پـسرم

معتمد کُشت مرا؛ آن که ستم داشت روا            بود آن تـیره نـَسَب خـصم دغایم پسرم

شعـلـه‌ور کرد مرا آتـش زهـرش آری            مانده در سـیـنه هـنوز آه و نوایم پسرم

چاره‌ای نیست اگر در گذر از این راهم            دست تـقـدیـر کـنـد از تو جـدایـم پسرم

پس ازین، این تو و این خاطره اندوهم            مـانـده بر جـادۀ غـم‌هـا رَد پـایـم پـسرم

تو بیا تا که درین لحـظه بـبـیـنم رویت            قدرتی نیست که من سوی تو آیم پسرم

کاش می‌شد لحـظـاتی به بـرم بنـشـینی            چون که مشتاق تو ای مـاهْ‌لـقـایم پسرم

یک نفس مانده که جان بر لبم آید «یاسر»            جز همین شعـله نمانده‌ست برایم پسرم

ای جگرگوشه امان از جگرم مهدی جان            زهر آتش زده پا تا به سرم مهدی جان

لرزه افتاده به جانم، تو بیا راحت جان            ای رخت روشنی چشم ترم مهدی جان

سر من بر روی دامان تو و می‌سـوزد            جگـرت را نفس مخـتصرم مهدی جان

نام من هم حسن و مادریم همچو حسن            کشتهٔ کوچه و دیوار و درم مهدی جان

آتش فتنه که از سمت سقـیفه برخاست            باز هم زهر شد و زد شررم مهدی جان

هم از این داغ و هم از روضهٔ جانسوز عطش            سوخت بابا جگر شعله‌ورم مهدی جان

یاد آن تـشنه‌لبِ از لب خـنجـر سیـراب            جرعـه‌ای آب بیاور به برم مهدی جان

شمع عمرم که به تبعید و به زندان‌ها سوخت            شـده انـوار هـدایت ثـمـرم مهـدی جان

عالمی چشم به راه تو و در حال دعاست            که رسد روز ظهورت پسرم مهدی جان

آنـکـه بـر محـضـر شـما نـرسد            مـطـمـئـنـا کـه تـا خــدا نــرسـد

بهتر است اینکه زیر خاک رود            آن سـری کـه بـه سـامـرا نرسد

عـطـرِ ســرداب را نـفـهـمـیــده            آنـکـه بـر "سُـرَّ مَن رَا ...نرسد

چـشـم بـر خـاکِ آن اگر بکشیم            آسـمـان هـم بـه گـرد مـا نـرسد

سـامـرا رفـتـه‌هـا به من گـفـتـند            هـیـچ جـایـی بـه کـربـلا نـرسـد

از کـفـن کـردنی دوباره بخوان            تا که روضـه به بـوریـا نـرسـد

با حـسـیـنـیـم با حـسـن هـسـتـیم

ما گـدایِ دو یـا حـسـن هـسـتـیم

نـام مـا را کـه از قـدیـم نـوشت            از گـدایـان ایـن حـریـم نـوشـت

تا خـدا حـال و روز مـا را دیـد            بـعـدِ نـام حـسـن کـریـم نـوشـت

تـا که پـیـش تو درد دل کـردیـم            نـام مـا را خـدا کـلـیــم نـوشـت

دل مــا را اسـیــر کــرد آنـکــه            بــال جـبـریـل را گـلـیـم نوشت

رفـتـه بــودیــم مـشــهــد و آقــا            بـاز هـم روزی عـظـیـم نـوشت

ســامـرا واجـبـیـم، امــام رضـا            نه کـبـوتـر که یا کـریـم نـوشت

با حـسـیـنـیـم با حـسـن هـسـتـیم

ما گـدایِ دو یـا حـسـن هـسـتـیم

این طرف صحن صاحب کرم است            آن طرف یک غریب بی‌حرم است

این طرف هرچه هست زائر هست            آن طرف بی‌چراغ بی‌علم است

ایـن طـرف احـتـرام مـی‌بـیـنـی            آن طرف ناسزا که دم به دم است

سـامـرا شـد خــراب فـهـمـیــدم            چـقدر روضه‌ها شـبیه هم است

مـــادری‌انــد هـــر دو تــا آقـــا            موسپید است هر که غرق غم است

پیش هر دو به گـریه می‌شنوی            روضۀ پهلویی که محترم است

با حـسـیـنـیـم با حـسـن هـسـتـیم

ما گـدایِ دو یـا حـسـن هـسـتـیم

کاش پلکـت کـمی تکان بخورد            به زمـیـن ورنه آسـمـان بخورد

پـسـرت آمـده است تا جـگـرت            زخم کـمتر از این و آن بخورد

ظـرف آبـی به دسـت‌هـایـش تـا            پـدر آبـی نـفـس‌زنــان بـخــورد

می‌خـورد ظرف هی به دندانت            چه کـند آب نـیـمـه‌جـان بخـورد

خوب شد کـودکـت نـدیـده لـبت            ضربه از چوب خیزران بخورد

روی پیـشانی‌ات فقط چین است            آه اگـر سـنـگ بی‌امـان بخـورد

عمه مانده است زیر هر ضربه            که مـبـادا بـه دخـتـران بخـورد

دخـتـران تـشـنـه‌انـد و با خـنـده            لـقـمـۀ خـویش را سنان بخـورد

با حـسـیـنـیـم با حـسـن هـسـتـیم

ما گـدایِ دو یـا حـسـن هـسـتـیم

سلام ای نور، ای محصور، ای دور از رهایی‌ها            غـریب‌بن‌ غـریـبِ وادی نـا‌ آشـنـایـی‌ها

تویی که مرزهای نقشه‌ها را خطّ بُطلانی            سلام ای هستیِ اَعـراب، فخر آریایی‌ها

سلامِ دورِ ما جان داد در راه علیکِ تو            کمی نزدیک کن ما را شبیه سامرایی‌ها

کمی هم کاسه‌های چشم‌مان را پُر کن از دیدار            که با دینار کاری نیست ما را در گدایی‌ها

طوافِ کعبه دور قبله‌اش قسمت نشد آخر            به حقّ عاشق و معشوق ظلم است این جدایی‌ها

زمان ای کاش برمی‌گشت ما را با خودش می‌برد            که شاید پیش‌مرگت می‌شدند از ما فدایی‌ها

حسن یعنی فقط زخم از نمک‌نشناس‌ها خوردن            گره خوردن به غم در پاسخ مشکل‌گشایی‌ها

سکوت خسته‌ات یک حنجره فریاد می‌خواهد            صدایت زخم خورد از خنجر بی‌هم‌صدایی‌ها

تو را غربت، تو را زندان، تو را دیوارها کشتند            برای زهر گفتی از جفا، از بی‌وفایی‌ها

به دستت کاسۀ آب و به چشمت کاسۀ اشک است            لبت سیراب شد با روضه‌های کربلایی‌ها

ای ســراپـا حُـسـن حــیّ ذوالــمــنـن            ســوّمـیـن ابـن الــرّضـا دوّم حـســن

ای هــزاران آفــتــابـت مــشــتـــری            یــا ابــاالـمـهــدی امــام عـســکــری

دُرّ ده دریـــا و بــحــر یــک گــهــر            آن گـهـر خـود حـجـّت ثـانـی عـشـر

بـا هـمـه درد و غــم و عـمـر کـمـت            تـا ابــد مـرهـون احـسـان، عـالـمـت

از نـــمــاز و از دعـــای مــتــصــل            بُــردی از دشـمـن کــنـار حـبـس دل

بـا خـدا پـیـوسـتــه در راز و نــیــاز            روزهـا را روزه، شـب‌هـا در نـماز

رنـج‌هــایـت در ره تــوحــیــد بـــود            ســال‌هــا یـا حــبـس یـا تـبـعـیـد بـود

روزگـارت شـعـلـه‌هـا بر جان فکـند            دشـمـنـت در بـرکـۀ شـیـران فـکـنـد

ایـسـتـادی بـیـن شـیــران در نــمــاز            شـیــرهــا را جــانـبـت روی نــيــاز

الــلـه الــلــه گــرد تـــو درّنـــدگـــان            سـر فـرو بـردنـد هـمچـون بـنـدگـان

نــور عــلـمـت از درون حـبــس‌هــا            کـرد از ظـلـمـت جـهــانـی را رهــا

ای دمـت جـان داده بر روح الامـین            آســمــان خـفــتــه در خـاک زمـیــن

رهــنــمــای آفــریــنـش کـیـسـت تـو            شـهـریـار مـلـک بـیـنـش کـیـست تو

چـشـم بـد از مـاه رخـسـار تــو دور            یک جـمـال و چـارده خـورشید نـور

گـشـت دشـمــن در جـوانـی قـاتــلـت            کـــشـت در مــاه ربــــیـــع الاوّلــت

کـفـر خـود را عـاقـبـت معـلـوم کرد            هـمچـو اجـدات تو را مـسـمـوم کـرد

ســامــره شــد صـحــنــۀ روز جــزا            گـشت تـنهـا مـهـدی‌ات صاحب عـزا

ای بـه قــربــان تـو و عـمــر کـمـت            قـلـب مــهـــدی داغـــدار مــاتــمــت

بـی‌تـو مـهـدی بـی‌کـس و یـاور شده            طـفـل تــنــهــای تـو تـنـهــاتــر شـده

آه از آن ساعت که در سوز و گـداز            خـوانـد مـهـدی بـر تـن پـاکـت نـماز

کـرد تـا جـسـم ضـعـیـفـت را نـظــر            بر کـشـید آهـی جهـان‌سوز از جگـر

آسـمــان دیــده‌اش انــجــم گـریـسـت            بین مردم مـخـفـی از مردم گـریست

گـر چـه بــوده اشـک دامـن دامـنـت            شکـر حـق زنجـیـر نـبـوده بـر تـنت

جـسم تو زخـم از دم خـنـجـر نداشت            پـیـکـر جـدّ غــریـبـت ســر نـداشـت

آه از آن سـاعـت که زین الـعـابـدیـن            پـیــشــوای عــابــدیـن و ســاجــدیـن

دید در گـودال خـون بر روی خـاک            پـیـکـر پـاک پــدر را چــاک چــاک

یـوسف زهـرا و زخـم تـیـر و سنگ            گرگ‌ها کردند جـسمش چنگ چنگ

گشت از چـشمش روان دریای خون            خـواست جـانـش از بـدن آیـد بـرون

هــمــدم او جــز شــرار تـب نــبــود            جان ز کـف می‌داد اگـر زینب نـبود

بـرای مـن شـده زنــدان تـمـامـی دنـیـا            و، جــانــم آمـده بـر، آسـتـانـۀ لـب‌هــا

رسیده دفـتر عـمرم به نـقـطۀ سر خط            که گشته عمر کـمم مثل مـادرم زهـرا

کـنـار بـسـتـر بـابـا بـیـا که بـلکه شود            به نـور روی تو روشن دو دیـده‌ام بابا

غزل مصیبت مرگ مرا سـروده اجل            که بسته رخت سفر را دلم، از این دنیا‌

نشـسـتـه گرد یـتـیمی به چهرۀ مـاهـت            بـرای تو نـگـرانـم که می‌شـوی تـنـهـا

به حال روز پـریـشان من مکـن گریه            که بعد من شوی آواره در دل صحـرا

دوانده ریشه به کل وجود من، این زهر            مرا هم از نفـس انـداخـته، و هـم از پا

اگر چه شد به جـوانی قـدم کـمان لکن            نکـرده مـیخ در آزرده پهـلـوی من را

به زهـر کـینه اگر لاله لاله شد جگرم            ندیده خواهر من طشت خون دل‌ها را

اگرچه خورده به دندان و لب چو کاسۀ آب            نخورده بر لب من چوب خـیزران اما

اگر چه آب به لب‌های من رساندی تو            ولـی زدی بـه دلـم داغ روضـۀ ســقــا

دلم خوش است به زانو گرفته‌ای سر من            نـرفـته بر سـر زانـوی من سـرت بابا

ولی امان ز غریبی که داشت بر زانو            سر عـزیز دلـش را به ظهـر عـاشورا

عطر گل حـیدری یا حسن عسکری            وارث پیـغـمـبری یا حـسن عسکری

ای نفـسـت جـانـفـزا در حـرم کـبریا            آیـنـۀ کـوثـری یـا حـسـن عـسـکـری

ای خَلَف مصطفی در صدف هَلْ اَتیٰ            جلـوۀ هر گوهری یا حسن عسکری

جلـوۀ اشـراق تو، در هـمه آفـاق، تو            یـازدهـم رهـبری یا حـسن عسکری

چون گل شمشاد خود چون همه اجداد خود            از همگان برتـری یا حسن عسکری

گـرمی بازارهـا در هـمه گـلـزارهـا            از همه گلها سری یا حسن عسکری

چشمه هر چشمه سار حجّت پروردگار            آیـنــۀ داوری یــا حـسـن عـسـکـری

چون پدر اِبْنُ الرِّضا نور دل مرتضی            فاطمه را اخـتـری یا حسن عسکری

پور تو صاحب زمان نور تو در آسمان            روی زمین سروری یا حسن عسکری

ظلم بسی دیده‌ای خار و خسی دیده‌ای            آه که بی‌یـاوری یا حـسن عـسکـری

از ستم افسرده‌ای زهر جفا خورده‌ای            شعله به جان می‌بری یا حسن عسکری

شد دل تو آتشین از شرر زهـر کـین            مثل گـل پـرپـری یا حسن عسکـری

"یاسر" غم دیده را، خسته و نالیده را            شافعِ در محـشری یا حسن عسکری

دوستان بر من و سوز جگرم گریه کنید            به شرار دل و اشک بصرم گریه کنید

من جوان بودم و در سن شبابم کـشتند            بر دل سـوخـته و چـشم ترم گریه کنید

حـسنم، پـاره جگـر مثل عـمویم حـسنم            بر من و بر عموی خون جگرم گریه کنید

من و جد و پدرم را به جوانی کـشتـند            در عـزای من و جد و پدرم گریه کنید

من شهیدم ولی از خصم نخوردم سیلی            هـمه بر مـادر نیـکـو سـیرم گریه کنید

سال‌ها بود که در تحت نظر بودم حبس            همه بر قـصۀ تحـت نـظـرم گریه کنید

قـبـر ویـران شده‌ام گـشت بقـیع دگـری            داغـداران به بـقـیـع دگـرم گـریه کـنید

بعد من مهـدی من بی‌کس و تنها مـاند            به غـریـبی یـگـانه پـسـرم گـریه کـنـید

گریۀ منتـظـران مرحم زخم دل اوست            بر ظهـور خـلـف منـتـظـرم گریه کنید

به محـبان من اعلام کن اینک «میثم»            همه بر «حجت ثانی عشرم» گریه کنید

کی می‌شود به سامره در «سرّ من رای«            گـویم به هـادی و تو سـلامٌ عـلیکـما

تا روز مرگ جان بدهم در ولایـتان            حـبّ شما طلب بکـنم روزی از خدا

در فضل «ابومحمّد» ی ای چشمه کرم            »ابن الرضا»ست شهرتت ای معدن سخا!

صاحب لوای عسگر دین است باب تو            ای مـادر عـفـیـفه تو «سوسنِ» حـیا

ای همچو بومسیـلمه کذاب، خصم تو            تو از کجـا و مدّعی جاهـل از کجا؟

ای آفـتــاب یـازدهـم، ســرّ احـمــدی            ای نـورِ از سـلالـه خـورشـیـدِ انّـمـا

ای وارث ودیـعـه زهـرا، امـام نـور            ای امـتـداد چـشـمـۀ تـطـهـیـر تا شما

مسموم زهر خصم ولایت چنان حسن            مظلـوم روزگـار تویی مثل مرتضی

امروز چشم شیعه به صحن و سرای توست            فرزند نور، ای پسرت حجّـت خـدا!

در پشت ابر، ماه تـمام تو تا به کی؟            با پای خسته گرم طلب شیعه تا کجا؟

أین الامام؟ یا حسن عسکری، دخیل            در انتـظار سـامـره تـوست، کـربـلا

از غـریبی می‌کـشم پـیـوسته آه            می‌بـرم بـر مـادرم زهـرا پـنـاه
هست عـمری خانه‌ام تبـعـیدگاه            بیتِ من زندان و زندان قـتلگاه

گر چه در عـالم نـدارم یـاوری
مــادری‌اَم، مــادری‌اَم، مـادری

هر چه بر عـالم امامت کرده‌ام            در رهِ دین اسـتـقـامـت ‌کـرده‌ام
شیعـیان را کِی مـلامت کرده‌ام            در وفــاداری قــیـامـت کـرده‌ام

خود نبودم غـافـل از احوالشان
با خـبر بـودم همه از حـالـشان

سال‌ها در خـلـوتِ راز و نیـاز            با خدای خویش کردم عقده باز
دوستانم جـملگی در خوابِ ناز            پـرچـم اسـلام شـد در اهـتـزاز

هـمـچـو اَجـدادم، به اوجِ اِبـتـلا
من خریدم بر خودم، درد و بلا

در جوانی، راهِ پـیـری رفـتـه‌ام            چون حسن، مشکل مسیری رفته‌ام
سَـروَم و با سربـزیـری رفته‌ام            همچـنان عـمه، اسـیری رفته‌ام

یـادِ زهـرا، یـادِ زینب، یادِ درد
گاه در تبـعـید، گه زندان، نبرد

دردهـایـی کـه بـجـانـم ریـخـتـه            داغ بـر روح و روانـم ریـخـته
تاقـت و صبـر و امـانم ریخـته            ذکـرِ یـا رب از زبـانم ریـخـتـه

هر سحر، با خویش دارم زمزمه
روضه‌هـای سخـتِ آلِ فـاطـمه

درد دارم، دردِ مسمار و غلاف            دردِ محراب و سرِ دیده شکاف
دردِ مقـتـل، چکمـۀ اهل خلاف            دردِ کوفه، آل عصمت را طواف!

هر یکی می‌خواست فـریادِ بلند
روضـۀ نـامـوسـی و دادِ بـلـنـد

آلِ عصمت در نظاره وای وای            چشم سرخان و اشاره، وای وای
پوشـیه‌ها پـاره پـاره، وای وای            گوشِ پاره، گوشواره، وای وای

دستهایی بسته بود، از پشتِ سر
رأس‌هایی در مـیـانِ طشتِ زر

اینـهـمه درد و بـلا بر سـیـنـه‌ام            من شـهـیـدِ غـربـتی دیـریـنـه‌ام
کشتۀ دشنام و بغـض و کـینه‌ام            روز و شب در حسرتِ آدینه‌ام

آمد از رَه، چـون امـیـدِ رفـتـنم
شد شـبـیـهِ جـدّ من، جـان دادنم

باید از این گـوشـۀ تـبعـید رفت            با دلِ پر خـون و پر امید رفت
دم به دم با ظالمان جنگید رفت            گرچه قاتل بر غمم خندید رفت

ناله‌هـای مُـنـسـجـم دارم به لب
اِنـتـقـم یـا مـنـتـقـم دارم به لـب

آری آری، می‌رسد صـبح قـیام            عَن قریب آید ز ره، فجرِ سلام
مـهـدی‌اَم آیــد بــرای انــتــقــام            ای مرا اَحـبـاب! با هم انـسجام

هست واجب، بر تمامِ شیـعـیان
یاریِ مهـدی به پنهـان و عـیان

زهرِ جانکاهی تو را انداخت از تاب و توان            چهره‌ات شد زرد و زار و بی‌تکلّم شد زبان

گر گفتی! از نفس‌هایت حرارت می‌وزید            سینه‌ات می‌سوخت، حالِ احتضارت شد عیان

کینهٔ دیریـنه دارند از حـسن‌ها زهـرها            مجتبی با عسکـری فرقی ندارد آنچنان

یاد داغ مادر افتادی و تا بغضت شکست            رفتی از حال و زمین خوردی به پهلو ناگهان

لحظه‌های آخرت خود را رساند و بوسه زد            هر دو دستانِ تو را با اشک‌های بی‌امان

دستهای سرد تو در دست‌هایش لمس شد            جان سپردی! شد محمد مهدی‌ات صاحب زمان

شد امام المـنتـقم صاحب عزایِ داغ تو            شد عزادار تو صحنِ سامرا تا جمکران

جان سپردی خوب شد در خانه دور از آفتاب            خوب شد که پیکرت لازم ندارد سایه‌بان

پیکرت تـشیـیع شد آقا نمـاندی بی‌کـفن            با غضب غارت نکرد انگشترت را ساربان

راستی نامت حسن بود و خدا را شکر که            سمت تابوتَت کسی تیری نزد از دشمنان

حُرمتت شد حفظ، داری لااقل سنگ مزار            هم حرم داری و هم خادم کنارِ زائران

عاقـبت می‌میـرم از داغ بقـیع بی‌حـرم            از غمِ آن مادری که شد مزارش بی‌نشان!

مـردِ جـوان دارد وصـیت می‌نـویـسد            می‌گـریـد و ذکـر مـصـیبت می‌نویسد

دنــیــا بـرای رحـمـت او جــا نــدارد            آه این غریب از رفع زحمت می‌نویسد

از شرح حال خود سخـن می‌راند اما            انگـار در توصیـف غـربت می‌نویسد

کاتب ندارد این امیر از بس که تنهاست            از درد خود در کنج خلوت می‌نویسد

غربت درِ این خانه را از پشت بسته‌ست            مهمان ندارد؛ جای صحبت، می‌نویسد

خمس و زکات شیعـیان را می‌شمارد            سهـم فـقـیـران را به دقـت می‌نـویـسد

در چند خط می‌گوید از حج و ثوابش            این بند را با اشک حـسرت می‌نویسد

پیـش از نمازِ واپـسـیـنـش رو به قبله            از خاطـراتش چـند رکعـت می‌نویسد

زندان به زندان با نماز و روزه و عشق            دربان به دربان درسِ عبرت می‌نویسد

حـتـی بـرای خــشـم شـیــرانِ درنــده            با چـشـم‌هـایش از مـحـبت می‌نـویـسد

بعد از شکـایت از جـفـای این زمـانه            در سر رسید فـصل غـیبت می‌نویسد

مــن زود دارم مـی‌روم امــا مـی‌آیــم            با احـتـیاط از رازِ رجـعـت می‌نویسد

می‌نـوشد آب و یاد اجـدادش می‌افـتـد            با رعـشه از آزار شـربـت می‌نـویسد

سر را به پای طفل گندم‌گون نهاده‌ست            بر طـالـعـش حـکـم امـامت می‌نویسد

فـردا خـلیـفه بر درِ این خانه با زهـر            از مـرگِ او جای شـهـادت می‌نویسد

بازارهای سـامـرا خامـوش و گـریان            بر در حدیثِ حـفـظِ حرمت می‌نویسد

با دست‌های کوچکش یک طفلِ معصوم            نـام پـدر را روی تـربـت مـی‌نـویـسد

افـسوس که آئینه نصیـبش سنگ است            در کوچۀ بی‌کسی عجب دلـتنگ است

هر روز غـروب خـون شده قـلبش که            اینقدر غـروب سامرا خـونرنگ است

********************

یک عمر غریبی و اسیری سخت است            دلتنگی و بغض و سر به زیری سخت است

از چـهــرۀ تـو شـکـسـتـگـی مـی‌بـارد            در اوج جوانی‌ات چه پیری سخت است

********************

امروز که صاحبِ عـزایت زهـراست            چـشم هـمه از غـم تو دریـا دریـاسـت

داغ تــو شـکــسـت قــامـت عــالــم را            تو رفتی و «سُرَّ مَن رَأی» بی‌معناست

********************

همچون شب قدر، قدر تو مکتوم است            با تو جـلـوات چـارده مـعـصـوم است

گـفـتـند به طعـنه حـج نشد رزقـت! نه            کعـبه ز طواف روی تو محروم است

********************

با قلب شـکـسته شـرح هـجـران دادی            یک عـمـر بـهـانـه دسـت بـاران دادی

آنقـدر تو «یا حـسین عـطشان» گـفتی            تـا آخـر کـار تـشــنـه لـب جــان دادی

********************

دل را به مـقام قـرب خـود راهـی کن            سرشار ز عشق و شـور و آگاهی کن

گـاهی به نـگـاه خـود مرا هـم دریـاب            یـعــنـی تـو مــرا بــقــیـة الـلّـهـی کـن

بیا و سر به روی سینه‌ام بگذار، مهدی‌جان           شرر زد بر درونم زهر آتشبار، مهدی‌جان

بیا تا سیر بینم وقت رفتن، ماه رویت را           که می‌باشد مرا این آخرین دیدار، مهدی‌جان

در ایام جوانی سیر گردیدم ز جان خود           ز بس بر من رسید از دشمنان آزار، مهدی‌جان

از آن ترسم که بعد از من، تو در تنهایی و غربت           به موج غم گذاری چهره بر دیوار، مهدی‌جان

تو در ایام طفلی بی‌پدر گشتی، عزیزِ دل           مرا شد در جوانی پاره قلب زار، مهدی‌جان

از آن می‌سوزم ای نور دو چشم خود، که می‌بینم           تو بهر گریه کردن هم نداری یار، مهدی‌جان

غـم تو بیـشتر باشد ز غم‌های پدر، آری           اگر چه دیده‌ام من محنت بسیار، مهدی‌جان

تو باید قرن‌ها در پردۀ غیبت کنی گریه           بُود هر روز روزت مثل شامِ تار، مهدی‌جان

تو باید قرن‌ها چون جد مظلومت علی باشی           به حلقت استخوان باشد، به چشمت خار، مهدی‌جان

بگیر از مرحمت، فردای محشر، دست «میثم» را           که بر جرم و گناه خود کند اقرار، مهدی‌جان

رنج و هجران وبلا از غربتم لبریز بود            دیده، عمری بود از غم های من خونریز بود
کـربـلایـم سـامـرا و قـاتـلـم زهـر جـفـا            گـوشه تبـعـیدگـاهم، قـتـلگـاهم نیـز بود

دیده‌ام از نـیـنوا هردم زیارتگـاه داشت            ناله‌ام، صبح و مسا مانند رستاخیز بود
درد تحـقـیر و حکـایت نامه بی‌حـرمتی            گوشه‌هایی زآن غضب‌های جنون‌آمیز بود
این همه درد و شکنجه این همه صبر و فراق            در بـر خـانـه‌نـشیـنی عـلی نـاچـیـز بود
خاطر رنجیده‌ام، داغ در و دیوار داشت            عـمر کـوتـاهم تمـاماً یاد آن دهـلیز بود
اولین دست ستمگر، یاس طاها را شکست            بعد از آن غم، هر بهاری نزد ما پائیز بود
نقشه قتل من از دیرینه مطرح شد ولی            پیـش دشمن فـتـنه تـبـعـید دسـتاویز بود
زخم پنهان دلم، مرهم ندارد غیر زهـر            از همان زهری که بهر مجتبی تجهیز بود
دست لرزانم، گواه زخم سوزان من است            کشتن این زهـر مثل نیـزه‌های تیـز بود
آخرین خورشید پیدایم ولی در پشت ابر            درد پنهان بودن از شیعه ملال انگیز بود
در میان شیعیان خویش مـاندم ناشـناس            سیره‌ام با این وجود از رنجشان پرهیز بود
دیده بستم همچو یعقوب از جمال یوسفم            آخرین دیدار با مهدی چه حزن انگیز بود
می‌رسد اینک زمان انتـقام ای شیعـیان            قـائم ما می‌سـتــاند حـق ما از دشـمـنان

آن کعبه‌ای که صاحب کعبه دچارش شد            قسمت نشد حاجی شود، حق بی‌قرارش شد

یک روز بـیـن شـیـرهـا الله اکـبر گفت            شیر درنده محو او گشت و دچارش شد

وقتی سه سال آقای ما در بین زندان بود            یعنی سه سالِ سخت، غربت یارِ غارش شد

در روزها، در کنج زندان روزه داری کرد            شب ها مناجات و نماز و گریه کارش شد

گرچه دل تاریک و سنگی داشت زندان بان            آقـا دعـایش کـرد تـا تـقـوا نـثـارش شد

تا معتمد فهمید با زندان حریفش نیست            با جام زهری سویش آمد سفره‌دارش شد

مسـمـوم شد آقا، میان حـجـره‌اش افـتاد            بر خاک چنگی می‌زد و دلتنگ یارش شد

از تـشنـگی آبی طلب کرد از غـلام اما            مانع ز نوشیدن دو دست رعشه دارش شد

شـکـر خـدا فـرزنـدش آمـد این دم آخر            دیدار رویش روزی چشمان تارش شد

اینجا امام عسگـری در بین این حجـره            فرزندش آمد در کنارش غم گسارش شد

در کـربـلا اما هـمیـن که جـد او افـتـاد            قاتل به روی سینه، یارِ احتضارش شد

رحمی به کهنه جامه‌اش حتی نکردند و            دست کسی غـارتگـر آن یادگـارش شد

سـالار زینب را میان خون رها کردند            گـرمای سوزانِ بیـابان سـایه‌سارش شد

زینب اسیری رفت و جای یک کفن آخر            تکه حصیری بر تن شاه و نگارش شد

قسمت این بود که من هم به جوانی بروم            با دلـی سـوخـته زین وادی فـانی بروم
آنچـنـان زهـر بـهـم ریخـته ‌ارکان مرا            نفـسی نـیـست که با آه و فـغـانی بـروم

پـسرم کاش بیـاید به سـرم یک لحـظـه            تا بـرم تـوشه از آن گـنج نـهـانی بروم
مادرم سوخت به پـشت در خانه ز ستم            سوخـته از غـم آن یـاس خـزانی بـروم
یا حسین اشهـد مـوتم شده و از داغـش            با دو چشمی شده خون زاشک فشانی بروم
دسـت و پـا مـی‌زنـم امـا بـخـدا بـا یـاد            آن تـن لـه شـده از اسـب دوانـی بـروم
زیر لب گـفت به عباس پـریشان زینب            بی‌تـو تـا شـام بـلا با چـه امـانی بـروم